Met zijn prooi in zijn bek liep Brookpaw het kamp binnen. Een kleine kit liep achter een mosballetje en botste per ongeluk tegen hem aan. Brookpaw wierp hem een vernietigende blik toe. Zo snel als hij kon liep de kit terug naar zijn vrienden.
Brookpaw legde zijn konijnen op de prooistapel en pakte zelf een dikke, grijze muis. De grijze apprentice ging in z'n eentje aan de kant zitten. Helemaal alleen, zoals altijd. Een steek van pijn schoot door zijn lijf toen hij de kittens boos naar hem zag kijken. Het is niet belangrijk, oordeelde hij, je hebt helemaal geen vrienden nodig.

'Hé, mag ik erbij komen zitten?' Brookpaw stopte met eten en keek op. De eigenaar van de stem was een roodgestreepte kater, een van de warriors. Wat was zijn naam ook alweer? Brookpaw wist zeker dat het iets met water was, maar hij kon maar niet op de naam komen. "Tuurlijk" mompelde hij zachtjes, en hij richtte zijn ogen weer op zijn prooi.

Brookpaw keek vanuit zijn ooghoeken naar de kater. Waarom zou de warrior naast iemand willen zitten zoals hij? Had hij misschien iets verkeerd gedaan? Brookpaw fronste zijn voorhoofd, hij wist zeker dat hij alles had gedaan wat zijn mentor had gezegd, niets meer en niets minder. 'Ik ben Firerain, Brookpaw is de naam toch?' Natuurlijk, Firerain, zo heette de kater. Brookpaw richtte zijn kop op en keek in Firerain's gele ogen. Wat moest die kat in hemelsnaam van hem? Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en antwoordde ijzig: "Inderdaad, dat ben ik." Hij slikte snel de laatste happen van zijn muis in en stond op. Wat hem betrof was het gesprek hier afgerond, klaar.

"Wacht," riep een stem achter hem, Firerain natuurlijk, "Waarom zit je altijd alleen?" Brookpaw bleef versteend staan. Vijf woorden als naalden in zijn hart. Een glimp van verdriet gleed over zijn gezicht, maar verdween al even snel als hij verschenen was. "Om stomme vragen te vermijden." snauwde hij, en liep door naar de uitgang.

srry, kort :/