Met een plofje kwamen de poten van de kater op de zandgrond terecht. Hij glimlachte kort en keek toen op, zijn oren recht omhoog. Hij was zojuist van een oud stenen muurtje gesprongen, die de grens tussen een weiland en het braakliggende rogue terrein aangaf. Hij was gaan jagen, maar kennelijk een beetje afgedwaald. Hij vond dit echter niet erg. Het was wel prettig om af en toe wat nieuw terrein te verkennen, ook al kon het in de twoleg stad wel gevaarlijk zijn. Maar daar was hij nu niet gelukkig, genoeg ruimte om te jagen en te vluchten. Of vechten, wanneer dit echt nodig zou zijn. Maar hij was hier niet om kwaad de wereld in te brengen. Waarom zou hij ook? Hij had er zelf geen baat bij, en het zou anderen alleen maar ongelukkig maken. De siamese kater, Watervine, gaapte kort en trippelde verder over de verdorde planten. Plots werd zijn aandracht getrokken door de geur van een rogue kat, en daarbij een roestige ijzergeur. Hij keek verbaasd op en trippelde naar de plek van waar de geur was gekomen.

Watervine stapte vanachter het muurtje vandaan toen hij het gevoel kreeg dat hij opgemerkt was door de verschijning. Zijn lichte ogen twinkelden nieuwsgierig bij het zien van de vreemde poes. "Wie is daar!" siste ze tegen niemand in het bijzonder, of tenminste zo leek het. De siamese kater bestudeerde de andere kat voor korte tijd. Een grijze poes met blauwe ogen en een vers litteken over haar borst. Ze rook duidelijk als een rogue. Ze was waarschijnlijk... 6 of 7 moons oud. Dit was geen wonder, aangezien ze dan ook een stuk kleiner en minder getraind was dan hij. Hij rook nog steeds de metaalgeur, maar kon geen ander figuur bekennen. Dit was echter alleen maar omdat het lijk van de andere kat schuin achter het muurtje lag en hij het dus niet kon zien. Plots leek de rogue hem op te merken. "Wie ben jij ?!" zei ze op een duidelijk wantrouwende toon. Watervine legde zijn vacht plat om geen bedreiging te lijken. Hij had dan ook geen kwaad in de zin, behalve als zij hem iets aan zou doen. Nee, zo'n kat was hij niet. Iemand zonder reden aanvallen was tegen zijn gewoontes in. Snel ging hij alle opties af. Dit was duidelijk een rogue. Rogues hadden het over het algemeen niet zo erg op clankatten. Hm... Hij zou natuurlijk de afkorting van zijn naam kunnen gebruiken in plaats van zijn volledige warrior name. Ja, dat zou hij doen. Het was tenslotte geen leugen dat hij zo heette. 'Ik ben W.V.' zei hij op een rustige toon, met zijn stem die zoals gewoonlijk een beetje tussen hoog en laag inzat en af en toe oversloeg wanneer hij zijn stem verhief. 'Sorry als ik je stoor, ik was even dit terrein hier aan het verkennen aangezien het op het moment onbewoond is' verontschuldigde hij zich snel met een korte zwiep van zijn staart. Hij zou natuurlijk wel meteen door kunnen lopen, maar hij was benieuwd naar wat voor persoon deze kattin was.

Hij wilde bijna vragen of ze nog ging antwoorden, toen de stem van de poes al over de vlakte klonk. "Je hoeft niet te liegen tegen mij ik ruik dat je Windclan bent!" zei ze, nog steeds een beetje wantrouwend kennelijk. Watervine grinnikte schaapachtig en keek kort naar het oude stenen muurtje. 'Goed geroken. Eigenlijk heet ik Watervine, maar je mag me best W.V. noemen' mauwde hij, nog steeds zijn opgewekte stem. 'Ik ben ..." begon de poes, maar ze liet een korte pauze vallen tussen haar woorden. Watervine keek haar afwachtend aan, nieuwsgierig of ze verder sprak. "Ik ben Ice" vervolgde de poes, "vroeger Icepaw toen ik nog in shadowclan zat , ga toch zitten ik moet je iets vertellen ..." De siamese kater zwiepte kort met zijn staart en knikte instemmend. Hij zette zich neer op een stukje zandgrond en keek de andere kat aan met zijn lichte blauwe ogen, benieuwd naar wat ze te vertellen zou hebben. 'Oké Ice, vertel maar' zei hij met een vriendelijke toon in zijn stem.