Dawnheart keek naar boven, naar de lucht, waar de zon al aardig laag stond. Het moest zo tegen de avond zijn. Eerlijk gezegd had ze hier al de hele tijd op gewacht. Ze was terug van de middagpatrouilles, nog steeds rustig overal. Niet dat het haar verbaasde. Ze had vervolgens wat gejaagd om de tijd te doden en was met een vis en een muis teruggekeerd. Ze gooide haar prooi op de prooistapel. Ze wilde nog even wachten voor ze prooi begon te pakken. Eerst wilde ze wachten op Whirlpool. Hij had gevraagd of ze elkaar vanavond weer zagen en zij had daarmee enthousiast ingestemd. Nou enthousiast... Van binnen dan. Van buiten had ze dit niet laten merken, dat zou raar zijn. Rusteloos liep ze heen en weer door het kamp. Een paar katten keken geïrriteerd door haar neurotische gedrag, maar ze trok er zich niks van aan. Ze zuchtte telkens en keek naar de kampingang of naar de lucht om te zien of Whirlpool eraan kwam en om te zien hoeveel tijd er al was verstreken. Ze besefte zich plots dat Whirlpool ook wel gewoon in het kamp kon zijn, hij kon overal vandaan komen. ''Dawnheart zit eens stil!'' Ze keek geschrokken op naar de kat die het riep. Het was één van de elders. Ze knikte en besloot maar om alvast prooi te pakken. Ze pakte er een vis vanaf en nam deze in haar bek om vervolgens naar de warrior's den te lopen. Eerst vroeg ze zich af om te wachten op Whirlpool. Ze dacht even een paar keer na, maar haar maag begon luid te knorren. Nee, ze zou wachten. Het was netjes om te wachten op een ander als je van plan was samen wat te gaan eten. Ze zou dus gaan wachten op Whirlpool, hoe haar lege maag ook zou gaan protesteren.

Sorry niet mijn langste post :I

Elke keer weer had Dawnheart de neiging om te eten, maar elke keer ging ze tegen zichzelf in. Heb geduld, nog even wachten. Herhaalde ze in haar hoofd. Op dat moment zag ze de langharige kater het kamp binnenlopen. Ze zag hoe Whirlpool snel in het rond keek om te zien waar ze was. Al snel had ze haar blik te pakken en ze zag hem glimlachen, wat ervoor zorgde dat ze ook ging glimlachen. Ze volgde elke beweging die Whirlpool maakte totdat hij naar haar toe kwam trippelen. 'Hey, Dawnheart,' Groette hij haar vrolijk. 'Hey, Whirlpool,' Groette ze net zo vrolijk terug. 'Ik ben een beetje aan de late kant, sorry, maar ik ben onze afspraak zeker niet vergeten.' Verontschuldigde hij zich. Dawnheart glimlachte vriendelijk naar hem en ze wilde hem aankijken, maar blijkbaar had hij haar ogen al eerder gevonden. Als haar vacht er niet had gezeten zag je het bloed nu naar haar wangen stijgen. Alsof er niks gebeurde bleef ze zijn ogen vasthouden. 'Maakt niet uit hoor. Heb je lekker gejaagd?' Vroeg ze. Ze had gezien dat hij aardig wat prooi te pakken had gehad. Echter was het een stom onderwerp om over te praten. Het leken weer de dagelijkse vragen die een kat stelde, juist hetgeen wat ze niet wilde. Ze wilde het over leuke, onbelangrijke, ongewone dingen hebben. Net zoals toen in de middag. Ze wist eigenlijk ook niet waar ze anders over moest beginnen. Ze had beter kunnen nadenken over wat ze zou gaan zeggen, maar dat zou misschien weer te raar zijn. Dawnheart nam een hap van haar vis. Ze dacht teveel. Ze zag vanzelf wel waar het gesprek heen ging. Het was gewoon dat ze niet wilde dat Whirlpool haar saai vond. stop met denken! Zei een stemmetje in haar hoofd. Ze keek Whirlpool weer aan en wachtte op zijn antwoord, dit keer zonder zich druk te maken.

Nadat ze een hap van haar vis had genomen hoorde ze Whirlpool antwoorden en ze keek gelijk op. 'Jazeker, het was een goede vangst. De vissen zwemmen goed, al helemaal voor bladval,' Zei hij op zakelijke toon, de toon waarop hij tegen iedereen praatte. Dawnheart slikte even. Ze had niet over jagen moeten beginnen. Slechte openingszin. Waarschijnlijk dat hij alweer dat ze saai en zakelijk was, zoals iedere kat hier. Ze had hem even kort aangekeken in zijn amberkleurige ogen. Het was fijn om naar te kijken, al moest ze niet te lang staren want dat werd creepy. Waarom lette ze zo op zichzelf? Het was maar haar deputy. Ze moest niet zo haar best doen. Maar ze wist dondersgoed waarom ze zo deed. Tenminste, ze wist het bijna zeker, maar ze wilde het hoe dan ook niet toegeven. 'Heb jij verder nog een leuke dag gehad?' Vroeg de kater. Dawnheart knikte. ''Ja, beetje gejaagd. Patrouille gelopen. Zakelijke dingen. Tijd proberen te doden eigenlijk.'' Antwoordde ze. Whirlpool had zijn hoofd een beetje gekanteld om haar aan te kunnen kijken. Hij moest niet zo naar haar kijken, dat maakte haar nerveus. Ze ging automatisch glimlachen en kon het niet helpen. Gelukkig nog begon ze niet te grinniken.  'Ik moet toegeven, ik heb heel erg uitgekeken naar het moment dat ik eindelijk klaar was met de jacht en jou weer kon zien,' Bekende Whirlpool. Dawnheart's ogen werden groot van verbazing. ''Eerlijk gezegd, heb ik ook heel erg uitgekeken om samen met jouw te zijn.'' Bekende ze ook eerlijk. Ze kreeg een warm gevoel bij het idee dat Whirlpool had uitgekeken naar vanavond. Ze keek hem aan terwijl hij een scheve grijns op zijn gezicht had. Ze glimlachte naar hem, ze kon niet anders. Als vanzelf gingen haar mondhoeken weer omhoog staan. 'Zullen we zo uit het kamp en even gaan wandelen? Ik vind het hier altijd zo druk rond deze tijd,' Biechtte hij op. Dawnheart knikte. Ja, even samen wandelen, daar had ze wel zin in. ''Je hebt gelijk. Lijkt me gezellig.'' Antwoordde ze er achteraan. Ze keek naar haar vis. Nog een paar happen en hij was op en ze konden gaan. Dawnheart nam snel de paar happen van haar vis en keek even of Whirlpool zijn vis ook bijna op had. Al moest ze rustig aan doen, ze moest niet te haastig overkomen. Daar ging ze weer. Niet nadenken, ze moest zich normaal gedragen. Ze leek nu net een doldwaze kit die veel te leergierig was.

''Eerlijk gezegd, heb ik ook heel erg uitgekeken om samen met jouw te zijn.'' Had Dawnheart eerlijk bekend. Ze was lichtelijk verbaasd geweest over dat Whirlpool ook had uitgekeken naar deze avond. ‘Hebben we weer wat gemeen,’ Miauwde Whirlpool zachtjes. Ze knikte alleen. Ze had tenslotte niet echt wat te antwoordden. Vervolgens had ze ingestemd om samen met hem een stukje te wandelen. Tot Dawnheart's verbazing was Whirlpools prooi al achter de kiezen dus at ze snel wat verder terwijl hij geduldig op haar wachtte. ‘Let's go!’ Zei hij vol enthousiasme nadat ze haar vis op had gegeten. Ze liep glimlachend achter hem aan het kamp uit. Buiten het kamp zag ze Whirlpool naar de starclan kijken. Als het helemaal donker was dan kon je ze allemaal aan de hemel zien schitteren, iets wat ze altijd leuk vond om naar te kijken. ‘De laatste bij de waterval is een muis!’ Riep hij toen naar haar. Dawnheart wilde net zeggen dat het geen eerlijk start is maar protesteren had geen zin meer. Grijnzend rende ze achter Whirlpool aan. Al snel zat ze hem op de hielen, maar inhalen lukte niet. Whirlpool was sneller dan zij. Eenmaal bij de waterval aangekomen stond ze weer stil en ging naast Whirlpool staan. Ze wist dat ze nu de muis was. Ze wilde protesteren en haar mond opende al om er wat van te zeggen, maar toen bedacht ze zich en haar mond vormde een grijns. Ze liep naar de rivier toe die naast de waterval lag, en voelde snel met haar poot. Het was best koud, ook door de avondlucht. Perfect dus. Ze liep verder het water in, gelukkig voor haar stond Whirlpool aardig dichtbij. Ze keek hem grijnzend en uitdagend aan, net zoals toen in de warriors den. Ze tilde haar rechter voorpoot op om deze vervolgens tegen het water aan te duwen in de richting van Whirlpool. Al het water spatte op en ze herhaalde het nog drie keer. Grijnzend spetterde ze de deputy nat. Ze stopte even en bleef uitdagend staan in het water, benieuwd naar hoe Whirlpool haar terug zou pakken.

Whirlpool genoot van het rennen door de avondlucht. Zijn poten zetten zich hard af op de aarde en de wind suizde door zijn oren. Al snel had hij door dat Dawnheart op zijn hielen zat. Hij rende nog harder en zodra ze dan bij de watervallen waren keek hij Dawnheart triomfantelijk aan met een grote grijns op zijn gezicht. 'Haha, klein muisje van me,' grapte hij terwijl hij speels tegen haar schouder duwde.
Tot zijn verbazing liep Dawnheart naar de rivier. Whirlpool volgde haar en ze deed haar poten al in het water. Was ze nou echt van plan te gaan zwemmen. Whirlpool bleef veilig op de kant staan toen ze het water in waadde. Hij had zich net een uur geleden helemaal droog zitten likken, wilde ze dat hij nou weer het water in liep?
Dawnheart keek hem grijnsend aan. Kort kantelde hij zijn hoofd vragend. Hij had het te laat door toen er een vloedgolf van water over hem heen kwam, tot drie keer toe. Proestend stond hij op de kant en schudde zijn lange vacht uit. Fijn, weer nat.
'Oh jij kleine...' zei hij met een brede grijns op zijn gezicht. Meteen sprong hij met een grote boog het water in, vlak naast Dawnheart zodat er een hoop spetters over haar heen gingen. Daarna dook hij onder water, zwom om haar heen en duwde hard tegen haar achterpoten. Het zou moeilijk zijn voor haar om op deze gladde ondergrond zich staande te houden. Hij hoopte dan ook dat ze kopje onder ging. Whirlpool zwom weer naar de oppervlakte en nam een hap adem.

Helaas voor Dawnheart kwam ze als tweede aan bij de waterval. Whirlpool keek haar triomfantelijk aan terwijl hij naar haar grijnsde. 'Haha, klein muisje van me,' Grapte hij en Dawnheart glimlachte terwijl ze lichtjes met haar hoofd schudde. Vervolgens kreeg ze een plan. Ze zou zichzelf niet zomaar kleine noemen. Ze zag de verbaasde blik van Whirlpool op zijn gezicht, wat haar grijns alleen nog maar groter maken. Toen ze eenmaal met vier poten in het water stond hield de kater zijn hoofd ietwat schuin. Nog steeds grijnsde Dawnheart naar hem, om het feit dat hij het nog niet doorhad. Vervolgens vlogen de spetters op, allemaal richting Whirlpool. Ze herhaalde het nog twee keer tot hij goed nat was. Ze grijnsde ondeugend naar hem. Hij schudde zijn lange vacht uit, wat weinig nut had. 'Oh jij kleine...' Begon hij. Hij sprong met een boog het water in en een golf water kwam tegen haar aan. Ze probeerde het water uit haar ogen te knipperen terwijl Whirlpool al onderwater was gedoken. Toen ze haar ogen weer open had keek ze verbaasd om zich heen. Hij was ineens weg. Vlug keek ze om zich heen maar het was al te laat. Ze voelde een harde duw bij haar achterpoten waardoor ze omviel zo het water in. Proestend kwam ze boven. Ze zag dat Whirlpool al richting het oppervlak stond. Zo vlug als ze kon zwom ze achter hem aan. Zodra het al minder diep was sprong ze uit het water, waardoor ze bijna over hem heen sprong. Ze probeerde hem te bespringen, wat echter niet ging als gepland. Ze sprong dan wel bovenop hem, maar de kracht waarmee dat ging zorgde dat ze voorover rolde en Whirlpool met zich meenam. Een stukje verderop kwam ze pas weer tot stilstand. Vlug stond Dawnheart op en ze schudde even kort met haar hoofd. Ze hadden nog best een harde klapper gemaakt. Ze keek naar haar vacht, wat één grote klittenbol was. Het was een menging van water en zand, geweldig. Vlug keek ze om zich heen om te zien waar Whirlpool was beland.  

#kleutertjes

'Oh oh,' Hoorde Dawnheart Whirlpool zeggen toen ze met een noodvaart op hem afkwam. Ze kon niet meer remmen en nam hem mee in haar val. Toen ze uitgerold was stond ze snel op om te zien waar Whirlpool was beland. Al snel vond ze hem. Hij zag eruit alsof hij in een modderpoel had gerold. Maar waarschijnlijk zag ze er zelf ook zo uit aangezien hij ook keihard begon te lachen. Zijn lach was nogal aanstekelijk waardoor ze nog harder moest lachen. Het was net zoals vanmiddag, in de warrior's den. 'Idioot,' Grinnikte Whirlpool en zelf grinnikte ze ook nadat ze was uit gelachen. 'Moet je eens zien wat je hebt gedaan, we zijn zandmonsters,' Proestte hij en Dawn begon ook weer te lachen. Ook bij het idee hoe raar het zou zijn als ze zo terug zouden lopen naar het kamp. Ze was benieuwd wat alle katten daar van vonden? Sowieso vroeg ze zich af wat voor roddels er dan weer zouden gaan. Terwijl ze die dingen dacht zag ze ineens Whirlpool naar haar kijken. Ze keek niet weg, maar staarde terug. Als hij naar haar staarde, had ze er zeker geen erg in om terug te staren. Nee, ze wilde zo lang naar hem staren als het kon. 'Maar onder die laag modder ben je wel een ontzettend lief monstertje,' Zei hij vervolgens terwijl hij lief naar haar lachte. Een warm gevoel stroomde door haar heen. ''Ondanks de modder, zie jij er ook nog steeds mooi uit.'' Zei ze op dezelfde toon als hij bij haar deed. Niet om hem na te doen, ze zei het zoals ze zich voelde. Whirlpool had haar best wel lang aangekeken, maar ineens keek hij weg. Ze keek hem niet-begrijpend aan. Wat was er aan de hand. Onzeker keek ze hem aan om haar ogen vervolgens naar de grond te richten. Had ze iets fout gedaan? Iets verkeerds gezegd? Ze had misschien niet moeten reageren. Dat was waarschijnlijk stom geweest. Ze moest haar gevoelens niet zo de vrije loop geven. Niemand vertrouwen, had ze voorgenomen. Ze wist niet wie een rol in haar verleden speelde en wie erover zou liegen. Misschien kende Whirlpool haar wel, zonder dat zij het wist. Nee, dat zou hij vast niet doen, toch? Twijfelend aan alles beet ze op haar lip. Ze kon het hem beter gewoon vragen. ''Whirlpool? Is alles goed?'' Vroeg ze met een ietwat onzekere stem.

Het was zo fijn om bij Whirlpool te zijn. Het warme gevoel stroomde door haar lichaam, het gevoel wat ze al erg snel had gevoeld. Ze had het eerst genegeerd, maar Whirlpool maakte alles erger. Ze wist dat ze het gevoel niet kon negeren. In een klap was alles omgeslagen. Onzeker had Dawnheart naar de grond gekeken. Ze wist dat ze niet op hem in had moeten gaan. Haar gevoelens voor hem had ze niet duidelijk moeten maken, maar voor zichzelf moeten laten. 'Ik kan het je nu maar beter vertellen,' Zuchtte hij. Dawnheart keek weer op. Vertellen? Ze voelde dat haar hersens zich weer vol vragen vulde, maar ze probeerde het te negeren. Ze wilde naar Whirlpool luisteren, er voor hem zijn. 'Manen geleden, toen ik net een Warrior was, brak ik de Warrior code. Ik werd verliefd op een rogue, Misty was haar naam. Ik sloop nachten uit het kamp enkel om haar te zien, maar ik heb nooit gedacht dat iemand het heeft gemerkt.' Was hij begonnen. Uitdrukkingloos keek ze hem aan. Hij hoefde haar de rest niet te vertellen, niet als hij het niet kon. Ergens voelde ze een steek van jaloezie, wat ze ook probeerde te negeren. Ze dacht na over het laatste wat hij had gezegd. Ze dacht na, maar heeft helemaal niks gemerkt. 'Uiteindelijk raakte ze in verwachting. Toen het tijd was voor de kittens om te komen, ging er iets mis. Ik kon niet meer de medecin kat halen, daarvoor was het te laat. Ze wist twee prachtige kittens op de wereld te zetten, maar voor haarzelf was het te laat. Ik kon de moederloze kittens niet achterlaten. Ik begroef Misty en nam de kittens mee naar Riverclan.' Weer een steek van jaloezie. Hij had kittens van haar gekregen. Maar de jaloezie verdween zelf. Ze mocht niet jaloers zijn. Ze moest blij voor hem zijn, en dat was ze ergens ook wel. Dat hij een prachtige poes had ontmoet en ook nog kittens van haar had. Maar ook voelde ze zich schuldig. Hij hoefte dit niet te vertellen. Het speet Dawnheart erg voor Whirlpool, dat hij Misty verloren was. Dat moest verschrikkelijk zijn geweest. 'Ik vertelde dat ik ze achtergelaten op ons het terretorium had gevonden en ze mochten blijven. Een queen adopteerde ze. Ik had de grijze poes Mistkit genoemd, naar haar moeder en de grijze cyperse kater Brackenkit, naar de plek waar ik altijd met haar had afgesproken. Je moet ze nog kennen. Ja, ze waren mijn kits. En toen ze hun ongeluk kregen bij de kloof als appentices... Alles waar ik van hield was in een klap weg. Ik weet dat het Starclans manier was om mij te straffen voor het overtreden van de code... Maar.. dat..' Vervolgde Whirlpool. Dawnheart kende de apprentices nog. Wat een verlies. Bezorgd keek Dawnheart hem aan. Ook mocht Starclan hem niet zo straffen. Dat was oneerlijk. Je mocht een kat toch niet zomaar alles afnemen! Dat zou te ver gaan, zelfs voor Starclan, vond ze. 'En nu ik jou zie, nu ik weer hetzelfde voel. Het is allemaal moeilijk voor me, omdat ik bang ben dat ik jou óók kwijt zal raken, Zijn worden troffen haar. ''nu ik weer hetzelfde voel. Jou óók kwijt zal raken.'' Herhaalde zich automatisch in haar hoofd. Inmiddels was Dawnheart recht tegenover hem gaan zitten. Troostend gaf ze een lik over zijn wang om hem vervolgens weer aan te kijken. Ze wilde niet van Whirlpool gescheiden worden. Ze had zichzelf voorgenomen niet iedereen zomaar te vertrouwen, maar met Riverclan kon dat niet anders. Je zag ze als familie. En Whirlpool vertrouwde haar, en zij hem. Ze kon gevoelens ook niet negeren. ''Whirl...'' Begon ze. Snel zocht Dawnheart de juiste woorden die ze wilde zeggen. ''Ik ben hier, bij Riverclan. Ik zal dichtbij je zijn, en dat weet je.'' Probeerde ze hem gerust te stellen. Ze besefte toen hoe dichtbij hij was, maar ook hoe ver weg.

Dawnheart voelde zich zo op haar gemak bij Whirlpool. Meer dan ze had gedacht. Ze had nog nooit eerder gevoelens gehad voor een andere kat. Ze had het gevoel alsof ze in brand stond, en dat gevoel was zo sterk, zo sterk dat ze er zelfs een beetje van schrok. Vervolgens duwde de kater zijn hoofd tegen haar snoet. Als vanzelf ging haar ademhaling sneller en was ze even haar tong kwijt. ‘Dat weet ik, Dawnheart. Ik zal er zeker van zijn dat jou nooit iets gaat gebeuren,’ Zei Whirlpool op een zachte toon. Ze voelde zijn ruwe tong over haar kop glijden. Even stond ze gewoon helemaal stil, alsof ze in shock was. Haar hele lichaam gloeide en ze had een vreemd maar goed gevoel in haar buik. ‘Ik zal je beschermen, zodat we altijd bij elkaar kunnen zijn,’ Zei Whirlpool dit keer, nog iets zachter dan ervoor. Dawnheart besefte wat ze wilde. Ze wilde hem. Maar ze durfde de woorden haast niet uit te spreken. Ze drukte haar kop tegen de zijne aan en gaf hem als het ware een soort kopje. Ineens was zijn oor heel dichtbij. Zou ze de woorden zeggen? In zijn oor fluisteren. ''Ik..'' Maar verder kwam ze niet. De woorden zaten vast in haar keel, maar haar mond was nog steeds bij zijn oor. Ze moest het zeggen. Ze wilde hem, ze hield van hem. Misschien wat snel, maar ze kon er niks aan doen. ''Ik hou van je.'' Zei ze op bijna fluisterende toon, al moest hij het duidelijk hebben gehoord. Zachtjes beet ze op haar lip terwijl haar kop nu boven zijn schouder hing. Hij voelde zijn vacht terwijl tintelingen door haar heen gingen. En dat niet alleen vanwege de zenuwen.

Ik moet ook weer even inkomen hoor :')

Whirlpools hart ging met hem op de loop. Dawnheart duwde haar kop tegen de zijne aan en hij spinde zachtjes bij de tedere aanraking. Zijn staart legde hij over die van haar heen en haar geur zwermde om hem heen als wilde bijen. Hij voelde zich weer grappig van binnen, de vlinders die kietelden in zijn buik. Hij wist dat dit alles wat waar hij naar verlangde, en het mooiste zou nog moeten komen.
''Ik..'' zei Dawnheart zacht en aarzalend. Hij keerde zijn zachtgele ogen op die van de poes en duwde zijn kop geruststellend tegen haar aan. ''Ik hou van je.'' Whirlpool ogen sperden zich wijd open en zijn hart maakte een salto in zijn borstkas. Het ging al een razende tekeer en de adrenaline gierde door zijn aderen. Zij hield van hem! Dawnheart had net in zijn oor gefluisterd dat ze van hem hield! Hij spinde op dat moment luidkeels en likte de poes eenmaal over haar wang. 'Ik hou ook van jou,' sprak hij met een warme, verliefde stem. 'Zielsveel,' voegde hij er zelfverzekerd aan toe. Het was misschien razendsnel gegaan, maar zodra ze het allebei voelde kon het ook niet anders. Wellicht was het wel voorbestemd. Wellicht waren ze voor elkaar gemaakt, zoals een sleutel in een slot.
De nacht werd steeds donkerder en Silverpelt glansde helder aan de hemel. Starclan leek bijna eens met hun keuze om hun leven vanaf nu bij elkaar te voegen. Hij hoopte voor altijd, dat hij nooit meer pijn zou hoeven te voelen. Whirlpool keek weer met stralende ogen naar de poes. 'En nu?' vroeg hij met een mond vol tanden. Het liefst bleef hij de hele nacht aan haar zijde, totdat de dageraad zou komen. Woorden waren op dat punt niet voor hem nodig. Nogmaals likte Whirlpool haal teder over haar wang. 'Dawnheart, ik ben zo gelukkig,' miauwde hij zachtjes.

Dawnheart voelde zich intens gelukkig. Haar hoofd lag nog tegen zijn nek en schouder aan terwijl ze hem luid hoorde spinnen, al deed ze zelf ook niet anders. 'Ik hou ook van jou,' Zei Whirlpool terug, waardoor haar hart zowaar nog een sprongetje maakte. Een warm gevoel verspreidde zich in haar lichaam en ze had haar ogen kort gesloten, genietend van het moment. 'Zielsveel,' Voegde hij er nog aan toe. Een warme glimlach stond rond haar lippen. Het voelde zo goed om bij hem te zijn. Er was niks fout aan, en dat was het fijne. Starclan zou er geen problemen mee kunnen hebben, dat wist ze zeker.
Inmiddels had de cyperse poes haar ogen weer op de kater gericht. 'En nu?' Vroeg Whirlpool haar met stralende ogen. ''Geniet van het moment, en kijk samen met me naar Silverpelt.'' Zei ze met een glimlach terwijl ze kort even omhoog keek voordat ze hem weer aankeek. Weer kreeg ze een lik over haar wang, wat een kriebelend gevoel achterliet. 'Dawnheart, ik ben zo gelukkig,' Miauwde hij zachtjes. Dawnheart keek hem recht in zijn amberkleurige ogen aan. ''Ik ook, Whirlpool, ik ook.'' Zei ze zachtjes. Waarschijnlijk kon je duidelijk van haar gezicht aflezen dat ze verliefd was. Ze keek omhoog naar de Silverpelt en ging liggen. Vervolgens keek ze naar Whirlpool en wachtte geduldig af tot hij ook ging liggen zodat ze samen van de vele sterren konden genieten die zo mooi glinsterde in de nacht.