''Sara schiet alstjeblieft op!'' Zegt mijn moeder. Ik til mijn tas op en ren naar mijn familie toe. Ik kijk mijn moeder aan, en lees in haar blik niets anders dan pure doodsangst. Ik werp dan een blik op mijn tas. Er zaten wat boeken, kleren, een knuffel, geld en overige benodigdheden in. Ik had moeten pakken wat ik pakken kon. We moeten vluchten, en wel nu. Anders kregen we de kogel. We beginnen weer met rennen. Mijn vader leidt ons naar de rand van de stad. Daar moesten we het bos in, en zouden we een 2 dagen lange toch moeten maken naar het huis van mijn grootouders. Daar staan we dan, in de buitenwijk. Zouden hier veel onderduikers zitten? Ik zet mijn tas even op de grond en mag van mezelf een paar secondes rusten. Ik til deze weer op en ren een stukje bij om mijn ouders en broer bij de houden. Waarom vluchten we? Die vraag spookt al uren door mijn hoofd, maar het lukt me niet deze uit te spreken. Het was oorlog, dat wist ik. Maar ons dorp was toch nog niet bezet? En dan liepen we toch geen gevaar? Mijn ouders verdwijnen in de bosrand, en mijn broer wacht nog even op me. Hij pakt mijn hand en samen duiken we de struiken in.