'Ja, dat zie ik..' Fogpaw met haar naïeve karakter kon dat niet anders dan verkeerd opvatten, zeker met dat grijnsje dat Brookpaw op zijn kop had staan. 'Nou, bedankt hè,' antwoordde ze een tikkeltje aan de felle kant. Ze had de woorden uitgesproken voordat ze er erg in had, en ze snoerde direct haar mond. Ze zette een stapje achteruit en probeerde er een grapje van te maken door haar mondhoeken een beetje ongemakkelijk op te trekken.
Er volgde een ongemakkelijke stilte, totdat Brookpaw weer wat zei: 'Mooi weer vandaag.' Fogpaw kantelde haar kop en wierp een vlugge blik op de hemel. 'Uhh, ja. Best wel,' beaamde ze snel op een beetje geforceerd blije toon. Oké, dit gesprek ging totaal niet de kant op waar ze op had gehoopt.
'Hmm, ik moet maar eens verder op jacht.' mompelde Brookpaw na een tijdje. 'Oh, oké,' zei Fogpaw zacht. Ze keek eens snel om zich heen, waarna ze zuchtte en toch een stap dichter naar Brookpaw toe zette. 'Zou je me alsjeblieft mee willen nemen? Het lukt me gewoon nog niet en ik vroeg me af.. of je wilde helpen?' vroeg Fogpaw met een beetje een zachte stem. Het was zo beschamend om toe te geven dat ze er eigenlijk gewoon niets van kon.

'Ah, eh, tuurlijk mag je mee, waarom niet? Clangenoten moeten elkaar helpen, natuurlijk, anders zou het wat moeilijk worden..' Het boeide haar niet veel wat hij verder zei, het enige wat ze had gehoord was dat hij ja had gezegd, en daardoor schoot haar staart al enthousiast omhoog. 'Kom maar mee.' zei Brookpaw zuchtend. 'Ik weet wel een paar goede plekjes om te jagen.' Fogpaw knikte een beetje te enthousiast. 'Yes, dankjewel!' zei ze jolig. Daarna volgde ze Brookpaw door de struiken, haar vacht bleef luidruchtig aan de takjes zitten en ze leek er als een stormwals doorheen te gaan. Fogpaw was nooit echt heel handig geweest, en als ze opgewonden werd, werd dat alleen maar erger. Fogpaw had ook een tevreden glimlach op haar gezicht staan toen ze haar dengenootjes grijze staart volgde.

'Doe eens rustig aan!' lachte hij. 'Straks zijn alle konijnen al weg.' Fogpaw lachte en schudde haar hoofd. ‘Nee dat kan niet, je ziet toch dat mijn lichaam een totáál eigen wil heeft,’ grapte ze. Toch probeerde ze wel een beetje subtieler haar poten in het kreupelhout te plaatsen om minder lawaai te maken en zette een geconcentreerde blik op haar gezicht.
Zodra het duo bij een kleine open plek was, stopte Brookpaw. Fogpaw keek om zich heen en richtte haar blik kort op het bladerdek boven hun. De bladeren dwarrelden sereen van de bomen en ze waren gekleurd in rode, bruine en oranje kleuren. Dat was het enige wat Fogpaw mooi vond van bladval, voor de rest mocht het hele seizoen van haar oprotten. Bladval betekende dat ze dichter bij bladkaal waren, en bladkaal betekende weinig prooi. Fogpaw zag er nu al tegen op.
'Laat je jachthouding eens zien.' Fogpaw knikte en liet zich gedeeltelijk door haar poten zakken. Haar staart langs de grond en de bladeren op de grond kietelden tegen haar buikvacht. Het lukte enkele seconden en Fogpaw voelde zich een moment zelfverzekerd op haar houding, maar na een tijdje voelde ze de onbalans in haar lichaam en ze wiebelde op haar pootjes om niet te vallen. ‘Mousedung,’ vloekte ze zachtjes in zichzelf.

Fogpaw deed wat hij vroeg en liet zich langzaam door haar poten zakken. Ze hield haar jachthouding een paar seconden aan, maar toen begon ze van links naar rechts te wiebelen. Ze vloekte stilletjes in zichzelf. Brookpaw keek onderzoekend naar haar houding. 'Ik ben geen expert, maar misschien moet je je poten iets verder uit elkaar zetten.' Hij deed het even voor, zodat ze kon zien hoe hij zijn poten zette. Hij wist niet goed hoe hij dat moest uitleggen. Na al die weken "training" ging hij gewoon automatisch in een goede houding staan, zonder dat hij daar veel bij na moest denken. 'Je moet heel je gewicht op je flanken dragen, zodat je poten geen druk op de bosgrond uitoefenen.' herinnerde hij zich van een van zijn eerste sluiplessen met zijn oude mentor.

Fogpaw stond te wiebelen op haar poten, totdat ze haar opgaf en weer rechtop ging staan. 'Ik ben geen expert, maar misschien moet je je poten iets verder uit elkaar zetten.' Fogpaw knikte. Het maakte haar niet uit dat hij geen expert was, hij was al minstens drie maanden langer in training geweest, dus hij wist sowieso al meer dan zij wist. Fogpaw probeerde het opnieuw, dit keer haar poten iets verder uit elkaar. Ze voelde meteen dat ze steviger op haar poten stond. Ze kreeg een zelfverzekerde blik in haar ogen. 'Je moet heel je gewicht op je flanken dragen, zodat je poten geen druk op de bosgrond uitoefenen.' Even keek Fogpaw verbaast naar de jonge kater. Wat? Hoe moest ze nou haar gewicht in haar flanken dragen? De zwart-witte poes spande haar spieren in haar flanken aan en verplaatste haar gewicht iets verder in het midden van haar lichaam. 'Zoiets? vroeg ze aan de Brookpaw.