Dagen en dagen gleden voorbij, zonder dat er iets speciaals gebeurde, en de kleine kit begon zich behoorlijk te vervelen. Elke dag leek op de vorige, en op die dáárvoor. Ternkit ging op zoek naar het mosballetje, haar enige vriend leek het wel. Ze klauwde haar nagels erin, gooide het omhoog en sloeg het met haar voorpoot weer weg. Dat deed ze telkens opnieuw, totdat het bolletje uit elkaar begon te vallen. Ternkit bekeek de restjes mos zuchtend, nu moest ze wéér een nieuwe maken. De hoeveelste was dat al niet? Ze slenterde naar de Nursery en stak haar kopje naar binnen. Het was er -zoals altijd- ontzettend druk. Ternkit glipte snel naar binnen en pakte een beetje mos in haar bek. Eenmaal buiten begon ze met haar voorpoten en wat spinrag een nieuw bolletje te maken, hopelijk de laatste.