Met trage passen slenterde de jonge, zwartkleurige kit uit de nursery. Hij was niet echt fit vandaag en had er ook echt bar weinig zin in. Een dode dag dus. Hij zuchtte en liet zijn ijsblauwe oogjes over het Thunderclan kamp glijden. Hij was ontwaakt uit zijn slaap toen kittens al lachend en gierend hem hadden gewekt en hij was nors geweest en had naar hen gesnauwd, waarop hun moeder dan weer een standje had gegeven aan hem. Daarom stond hij nu buiten, te kijken naar het niks... Naje eigenlijk gewoon de open plek, maar daar was niet echt iets... Dus tja... Het niks. Hij liet zijn blik over de plek gaan en besloot dan toch maar om te gaan zitten, aangezien hij zelfs niet veel zin had rond te lopen en als een hyper jong iedereen lastig te vallen. Zo was hij nooit en zo zou hij ook nooit zijn, dat wist hij best wel. Hij zuchtte even en sloot zijn oogjes, de snijdende woorden van de queens waren een beetje hard aangekomen, maar hij was het leven als weesje en eenzame staker wel gewend, dus deerden het hem niet zoveel, athans, dat dacht je. Maar vanbinnen raakte het hem echt wel, ookal toonde hij het nooit aan de buitenkant...

{Open}